بروز دو نشانگر p۵۳ و p۶۳و ارتباط آن ها با ویروس پاپیلومای انسانی در ضایعات دیسپلاستیک حفره دهان

مقدمه: کارسینوم سلول سنگفرشی حدود 94 درصد بدخیمی های حفره دهان را تشکیل می دهد. پروتئین p53 یکی از نشانگرهای تغییرات بدخیمی محسوب شده است و p63 می تواند نقش مهمی بر پیشرفت دیسپلازی اپی تلیال بازی کند. ویروس پاپیلومای انسانی نیز با مراحل اولیه پیشرفت سرطان در حفره دهان ارتباط دارد. هدف از این پژوهش، بررسی بروز نشانگر های p53، p63 و ارتباط آن ها با حضور ویروس پاپیلومای انسانی در ضایعات دیسپلاستیک حفره دهان بود. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی 40 نمونه بلوک پارافینی جمع آوری شد. نمونه ها شامل 30 نمونه با گزارش هیستوپاتولوژی ضایعه دیسپلاستیک (ملایم، متوسط، شدید) و 10 نمونه با تشخیص موکوسل بودند. روش رنگ آمیزی ایمونوهیستوشیمیایی با تکنیک انویژن برای ارزیابی نشانگر های p53 و p63 و روش (pcr) polymerase chain reaction برای تعیین حضور ویروس پاپیلومای انسانی به کار برده شد. نرم افزار spss و آزمون های wallis-kruskal، dunn، whitney mann- و spearman جهت ارزیابی های آماری استفاده شد (05/0 = α). یافته ها: در این تحقیق بروز رنگ آمیزی هسته ای p53 و p63 به طور غالب در لایه های بازال/پارابازال اپی تلیوم مشهود بود. درصد رنگ پذیری سلول ها توسط نشانگر p53 تنها بین گروه موکوسل با گروه دیسپلازی خفیف دارای اختلاف معنادار بودند (05/0 > p value). همچنین درصد رنگ پذیری سلول ها توسط نشانگر p63 بین گروه موکوسل با همه گروه های دیسپلازی خفیف، متوسط و شدید دارای اختلاف معنادار بودند (05/0 > p value) حضور ویروس پاپیلومای انسانی در تمام گروه ها یافت شد و هیچ اختلاف معناداری بین آن ها وجود نداشت (05/0 < p value). نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه بین بروز p63، p53 با حضور ویروس پاپیلومای انسانی در ضایعات دیسپلاستیک حفره دهان ارتباطی وجود ندارد. اگرچه بین شدت و درصد بروز p63، p53 در هر دو لایه ارتباط معنادار مشاهده شد.